The Plot to Kill the Pope - Dwadzieścia osiem

Jasmine wróciła do pokoju motelowego i przebrała się w seksowną bieliznę, szykując się na spędzenia popołudnia z Jackiem. Owinęła się ulubionym różowym szlafrokiem, by ukryć jedwabny czarny komplet i usiadła na kanapie w głównym pokoju. Niedawno kupiła nowy zestaw płyt DVD w sklepie z używanymi krążkami, i niecierpliwie czekała na możliwość obejrzenia ulubionego programu.

Jadła popcorn i oglądała początkowe napisy pierwszego z odcinków, gdy na jej komórkę zadzwonił Jack.

– Cześć, skarbie – powiedziała.

– Cześć, Jaz, co to za hałasy?

Odnalazła pilota i wyciszyła telewizor.

– Telewizor. Oglądam najnowsze odcinki Săpun Gunoi.

– Co to jest?

– Kojarzysz tę rumuńską telenowelę, którą oglądaliśmy w Bukareszcie? Znalazłam ją na DVD w sklepie za rogiem.

Zapanowała cisza, gdy Jack trawił te informacje.

– Nawet nie rozumiesz, co mówią w tej telenoweli. Poza tym, wróciłaś już do Ameryki, pamiętasz? Możesz oglądać amerykańską telewizję!

– Wiem, ale chciałam wiedzieć, kto zabił męża tej blondyny.

Usłyszała, że Jack głęboko westchnął.

– Kiedy się tego dowiesz, daj mi znać, ale później nie będziemy już tego oglądać, okej?

– Okej. Ale robi się ciekawie.

– Oczywiście. Wracam do domu. Zamierzam zatrzymać się i kupić jakąś Chińszczyznę. Chcesz coś konkretnego?

Jasmine zastanowiła się.

– Hmm, weźmiesz mi coś z ryżem?

– Coś z ryżem? Na przykład?

– Nie wiem. Frytki?

– Frytki, jasne, okej. Wezmę jeszcze kilka innych rzeczy, tak na wszelki wypadek. Widzimy się za chwilę.

– Okej, skarbie. Kocham cię!

– Ja ciebie też. Pa.

Jasmine rozłączyła się i pogłośniła telewizor. Obejrzała około pięciu minut Săpun Gunoi, gdy ktoś zapukał do drzwi pokoju motelowego. Zza drzwi odezwał się kobiecy głos:

– Obsługa!

Jasmine poderwała się z sofy i pobiegła do drzwi. Nie zamawiała niczego od obsługi, ale gdyby rozdawali czekoladki, nie pogardziłaby nimi. Pociągnęła do siebie drzwi i zobaczyła znajomą twarz. Była to Denise, biseksualna podobizna Jona Voighta, z Rumunii. Miała n sobie niebieskie dżinsy i czerwony sweter, nie strój, którego Jasmine oczekiwałaby po pracownicy motelu.

– Cześć, Denise! – powiedziała, udając radość ze spotkania. – Kiedy zaczęłaś tu pracować?

Denise nie odpowiedziała, ale wepchnęła się do apartamentu i uderzyła otwartą dłonią w twarz Jasmine, odpychając ją z dala od otwartych drzwi.

Jasmine zachwiała się, ale nie przewróciła.

– Czego chcesz? – zapytała.

Denise nie musiała odpowiadać. Jasmine już wiedziała, że miała kłopoty, i utwierdziła się w tym przekonaniu, gdy w progu pojawił się mężczyzna w bojówkach i czarnej kamizelce. Natychmiast go rozpoznała. Był to Mozart, bardzo nieprzyjemny przydupas Solomona Bennetta.

– Witaj, Jasmine – powiedział cicho, zamykając za sobą drzwi.

– Cześć.

Mozart podszedł do telewizora i wyłączył go. Wskazał na sofę.

– Siadaj.

Jasmine wykonała polecenie i usiadła na kanapie, nim Mozart powiedział to po raz drugi. Owinęła się szlafrokiem nieco ciaśniej w okolicy biustu, by nie pokazywać za dużo ciała.

– Czego chcesz? – zapytała.

Mozart sięgnął za plecy i wyjął pistolet, który miał ukryty w spodniach. Potarł lufę palcami, jakby ją polerował.

­– Chcę wiedzieć, z kim gadałaś.

– Rozmawiam z mnóstwem ludzi. Znasz mnie, jestem jak katarynka. Raz utknęłam w czymś, co nazywa się Małpi Gaj, i był tam taki duży orangutan…

Mozart skinął głową na Denise i ta zareagowała szybko. Złapała Jasmine za kołnierz szlafroka i zmusiła ją do wstania z sofy. Szarpnięciem otworzyła poły szlafroka i przyjrzała się temu, co Jasmine miała pod spodem.

– Jakiś problem? – zapytała Jasmine.

Denise spoliczkowała ją grzbietem dłoni. Miała grube palce i niesamowicie duże kłykcie, więc policzek liczył się prawie jak cios. Był na tyle silny, by posłać Jasmine z powrotem na sofę, z szeroko otwartymi połami szlafroka, który wyglądał bardziej jak peleryna superbohatera.

– Auć! – pisnęła Jasmine i potarła policzek. Rozważyła kontratak. Miała możliwość uderzenia Denise w krocze, ale w obecności uzbrojonego Mozarta postanowiła powstrzymać się od tego ruchu.

Mozart odchrząknął i powiódł wzrokiem po ciele Jasmine.

– Więc – powiedział. – Jeśli nie wiesz, obecna tutaj Denise jest specjalistką od przemocy wobec kobiet. Lubi to prawie tak jak bicie facetów, a wierz mi, to lubi bardzo. Na dowód mam swoje posiniaczone jaja. Wyglądają jak wielkie, niebieskie śliwki. Może później ci je pokażę. Rzecz w tym, Jasmine, że ja lubię, kiedy Denise mnie torturuje. To takie moje dziwactwo, lubię, kiedy Denise mnie torturuje. Ale ty, nie sądzę, żeby ci się to podobało. A Denise dochodzi, słysząc krzyki swoich ofiar. W sumie wiesz co? Też chciałbym posłuchać, jak krzyczysz z bólu.

– To puść mi Barry’ego Manilowa – powiedziała Jasmine, znudzona jego długą przemową.

Mozart ją spoliczkował. Uderzenie posłało ją w bok, na poduszki. Ponownie owinęła się szlafrokiem w obawie, że jej bielizna – założona dla Jacka i nikogo innego – mogła Mozarta podniecać.

– Więc – podjął Mozart, odzyskując panowanie nad sobą. – Kiedy robiłaś lody i Bóg wie, co jeszcze, facetom w Bukareszcie, dowiedziałaś się od któregoś, czym się zajmuję?

Jasmine spojrzała w podłogę.

– Nie – mruknęła.

– Cóż, większość osób zna mnie jako człowieka wielu twarzy, prasa lubi mnie tak nazywać, i jakoś się przyjęło. Ale mój prawdziwy talent, coś, o czym wiedzą moi przyjaciele…

– Masz przyjaciół? – zapytała Jasmine, naiwnie go prowokując.

– Denise.

Na dźwięk swojego imienia, Denise ponownie spoliczkowała Jasmine wierzchem dłoni. Ten cios bolał znacznie bardziej niż poprzedni i Jasmine postanowiła nie rzucać więcej prowokacyjnych uwag.

– Jak mówiłem – podjął Mozart. – Moi przyjaciele wiedzą, że potrafię wyczuć kłamstwo. Nazywają mnie Poligrafem, a poligraf to, jeśli nie wiesz, rodzaj wykrywacza kłamstw. Na bank myslisz, że to chujowa ksywka i pewnie bym się z tobą zgodził, ale to bardzo dobra ksywa, bo mam dar. Potrafię wywęszyć kłamstwo, jeszcze zanim zostanie wypowiedziane. Ludzie mają różne tiki, kiedy zamierzają kłamać, a ja znam je wszystkie, od tych najprostszych, jak drapanie nosa, po bardzo wyrafinowane sztuczki wprawionych kłamców. Więc następnym razem, kiedy zadam ci pytanie, a ty postanowisz udawać, że nie wiesz, o czym mówię, pomyśl o tym, że twoje ciało i tak cię zdradzi. Udawanie, że nie wiesz, o czym mowa, chociaż dobrze wiesz, to kolejna forma kłamstwa, a kłamstwa sprawiają mi zawód. Zawiedź mnie jeszcze raz, a ja ruszę głową, o tak. – Skinął ku Denise. – I kiedy to zrobię, Denise ściągnie cię z sofy. Rozbierze cię, a kiedy już będziesz stała przede mną nago, zacznie ci odcinać różne części ciała. Ma do tego talent. Ja mam skłonność do rzucania się do twarzy i zrywania jej w całości, a ona skupia się na najbardziej wrażliwych częściach ciała, tam, gdzie boli najbardziej. To prawdziwy Michał Anioł w świecie krwawej roboty i blizn, prawda, Denise?

Denise zaśmiała się do Jasmine.

– Jeśli będzie potrzeba, mogę cię trzymać przy życiu, w męczarniach przez wiele dni.

Przy biodrze Denise wisiała pochwa z dużym nożem. Jasmine nie zauważyła go wcześniej, ale na jego widok przełknęła ślinę. Poczuła, że w oku zbiera jej się łza, ale osuszyła ją. Nie zamierzała pozwolić, by ta dwójka wariatów ją zastraszyła.

Mozart przykucnął i spojrzał Jasmine w oczy.

– Rozumiesz, co do ciebie mówię, Jasmine? Nie chciałbym, żebyś później narzekała, że nie zrozumiałaś zasad gry. Skłam, albo pomyśl o kłamstwie, a ja dam Denise znak, jasne?

Jasmine przytaknęła.

– Dobrze. Zaczynajmy.

---

następny >

< poprzedni