The Plot to Kill the Pope - Pięćdziesiąt osiem

Czerwony Irokez

Joey skradał się korytarzem na piętrze Dworu Landingham, aż dotarł nad główny hol. To stamtąd dobiegały strzały. Zobaczył sprawcę, Frankensteina, maszerującego ku jadalni i zostawiającego za sobą ślad w postaci trupów.

Joey ukrył się za filarem. Przejrzał podłogę poniżej, szukając Elvisa i Rexa wśród ciał. Nie znalazł ich, co mogło oznaczać, że nadal żyli.

Zamierzał zejść na dół i pójść za Frankensteinem, gdy szóstka pracowników Złotej Gwiazdy wbiegła do holu i zaczęła zbierać pistolety oraz amunicję od martwych ochroniarzy.

Joey pozostał ukryty za wielkim marmurowym filarem i milczał. Usłyszał, jak ktoś na dole mówił do pozostałych:

– Przeszukajcie budynek i zabijcie każdego, kogo zobaczycie, chyba że to będzie Czerwony Czub. Devon chce go żywego. Jasne?

Pozostali chrząknęli, dając znak, że zrozumieli, i rozeszli się w różnych kierunkach, szukając celów. Grupka skierowała się głównymi schodami na podest, na którym ukrywał się Joey.

Nie miał wyjścia, musiał się wycofać i spróbować znaleźć inne wejście do jadalni. Mimo że miał pistolet, w tej chwili jego szanse na pokonanie najemników Solomona Bennetta w strzelaninie były niewielkie.

– ANI KROKU, DUPKU!

Kurwa. Jeden z przydupasów Bennetta miał szczęście i wyszedł zza rogu korytarza, który Joey miał za plecami. Był to duży, łysy facet, który wyglądał jak ktoś, kto wie, jak trzymać broń. Przyklęknął na jedno kolano i trzymał pistolet wymierzony w pierś Joeya.

– OPUŚĆ BROŃ!

Wrzaski skinheada zaalarmowały innych pracowników Złotej Gwiazdy, że coś się działo. Dzięki treningowi w Czarnej Fali, Joey potrafił ocenić szanse przetrwania w ciągu milisekundy. W tej sytuacji szanse były jak jeden do tysiąca. Jego jedyną szansą była podsłuchana informacja, że miał zostać pojmany żywcem, w miarę możliwości…

„Graj na zwłokę,” powiedział sobie. „Szansa na zabicie ich wszystkich jeszcze się trafi.”

Najemnicy zbliżali się do niego ze wszystkich stron, gdy postanowił się poddać.

– Dobra, odkładam broń – powiedział.

Uniósł jedną rękę w powietrze i pochylił się, by położyć pistolet na ziemi, starając się nie robić gwałtownych ruchów. Skinhead podszedł bliżej. Trzymał swoją broń obiema rękami i cały czas miał Joeya na muszce.

– Na głowę – powiedział skin. – Łapy na głowę!

Joey powoli wstał i położył dłonie za głową. Facet podszedł do niego i pchnął go w kierunku schodów prowadzących w dół. Na podeście czekało jeszcze sześć osób z pistoletami gotowymi do strzału. Skin krzyknął do nich:

– Mikey, mam go. I mam jego broń.

Dowódca grupy, Mikey, miał włosy związane w kucyka i wyglądał jak wyrwany z lat 80. Stał na czele zespołu na podeście i próbował wyglądać groźnie z karabinem maszynowym przewieszonym przez ramię na skórzanym pasku.

– Ty jesteś Czerwony Irokez? – zakpił, gdy Joey podszedł bliżej.

Skinhead mocniej pchnął Joeya w plecy, przez co ten zatoczył się na Mikey’ego. Mikey odepchnął go i zerwał maskę Irokeza z jego głowy. Uniósł ją w rękach i obejrzał z kpiarskim uśmieszkiem na twarzy.

– Bez maski nie jesteś taki twardy, co? – powiedział tryumfalnie.

Najemnicy gratulowali sobie pojmania go, a Joey rozważał możliwości. Na podeście stało czterech przeciwników, dwóch kolejnych czekało na schodach, kilka stopni niżej. No i był jeszcze skinhead, przyciskający mu pistolet do pleców.

Najłatwiej byłoby zdjąć skina. Krok w tył i szybkie kopnięcie w staw kolanowy by go obezwładniły, dzięki czemu mógłby z łatwością odebrać mu broń. Następnie Mikey. Jego musiałby wykorzystać jako żywą tarczę. To również byłoby proste, ponieważ Mikey miał w jednej dłoni maskę, a karabin maszynowy, którego nie sposób obsługiwać jedną ręką, w drugiej. Pozostawała piątka na podeście i schodach,

Planowanie zostało przerwane przez muzykę, która miała być znakiem do rozpoczęcia zabijania.

Ale nie był to motyw z Halloween Johna Carpentera.

Była do Karen Carpenter śpiewające We’ve only just begun.

Cóż, nie na taki podkład dźwiękowy liczył, ale musiał się tym zadowolić. W głowie już zaplanował kolejność, w jakiej zamierzał zabijać najemników.

Wyszczerzył się do Mikey’ego.

– Zdechniecie.

Mikey zareagował sarkastycznym uśmiechem i szybko odszczeknął:

– Będę patrzył, jak…

CHLUP!

Ku zaskoczeniu Joeya, głowa Mikey’ego zniknęła, zanim dokończył zdanie. Chlupnięcie zmieniło się w mlaśnięcie, kiedy głowa zmieniła się w czerwonego kleksa na oknie po drugiej stronie podestu. Jego ciało nadal stało, a z miejsca u szczytu szyi, gdzie kiedyś była głowa, tryskała krew.

Joey wiedział, że tylko jedna osoba posiadała pistolet zdolny do takich rzeczy. Bourbon Kid.

---

następny >

< poprzedni